Εποχή του λίθου

Ως Εποχή του Λίθου ή Λίθινη Εποχή ορίζεται η περίοδος πριν από την εποχή του χαλκού, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα τεχνουργήματα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκινησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 3.300 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων ή Παγετώδους. Διαιρείται στην Παλαιολιθική περίοδο (2,5εκ π.Χ. - 10.000 π.Χ.), στην Μεσολιθική (10.000 π.Χ. - 8.000 π.Χ.) και την Νεολιθική (8.000 π.Χ. - 3.300 π.Χ.)


Εκείνες οι εποχές ήταν πράγματι δύσκολες. Οι πρόγονοί μας δούλευαν με τα χέρια και τα πόδια τους χρησιμοποιώντας πρωτόγονα μέσα για να δαμάσουν την άγονη γη. Βέβαια, η πρόοδος δεν περιορίστηκε στη γεωργία. Οι άνθρωποι πάντα έψαχναν για καλύτερα μέσα για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη.
Στη Λίθινη Εποχή, οι άνθρωποι που ζούσαν  σε αυτή την δύσκολη περίοδο, μαζεύαν τροφή, έσπαγαν πέτρες για να φτιάξουν εργαλεια καθημερινής χρήσης. 

Χρονολόγηση

Η εποχή του λίθου χωρίζεται σε τρεις περιόδους, ανάλογα με την εξέλιξη των λίθινων εργαλείων που έρχονται στο φως από τις αρχαιολογικές ανασκαφές. Για την Ελλάδα ειδικά, η χρονολόγηση αυτών των περιόδων, με βάση τις λιγοστές οπωσδήποτε ραδιοχρονολογήσεις δειγμάτων από θέσεις αυτής της περιόδου, είναι συμβατικά:

• παλαιολιθική περίοδος: από περίπου 40000 π.Χ. – περίπου 10000 π.Χ.
• μεσολιθική περίοδος: από περίπου 10000 π.Χ. – περίπου 6500 π.Χ.
• νεολιθική περίοδος: από περίπου 6500 π.Χ. – περίπου 3000 π.Χ.

Η χρονολόγηση αυτών των περιόδων δεν είναι αυστηρή και ίσως αλλάξει καθώς νέα στοιχεία ανακαλύπτονται με τις έρευνες των ειδικών.

Παλαιολιθική περίοδος

Οι διαφωνίες των επιστημόνων ως προς την χρονολόγηση του αρχαιότερου ανθρωπολογικού ευρήματος του ελληνικού χώρου, μέχρι στιγμής, του ανθρώπινου κρανίου και τμημάτων σκελετού από το σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής, επιβάλλουν τον αναγκαστικό παραγκωνισμό του από οποιαδήποτε αξιολόγηση σαν αμφιλεγόμενο.

Οι αρχαιότερες αρχαιολογικές μαρτυρίες ανάγουν την πρώτη κατοίκηση στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο στην παλαιολιθική περίοδο, που σύμφωνα με τις λίγες ραδιοχρονολογήσεις που υπάρχουν σήμερα, ξεκινά συμβατικά περίπου το 40000 π.Χ. Τα ευρήματα για αυτή την περίοδο είναι περιορισμένα, συνήθως επιφανειακά, μια και η έρευνά της βρίσκεται στα πρώτα βήματα, με αποτέλεσμα να μην είναι σχεδόν τίποτα γνωστό για τον παλαιολιθικό πληθυσμό της χώρας.

Η Παλαιολιθική περίοδος χωρίζεται σε τρεις περιόδους, ανάλογα με την εξέλιξη των λίθινων εργαλείων που έρχονται στο φως από τις αρχαιολογικές ανασκαφές.
Ως Παλαιολιθική περίοδος ορίζεται το πρωιμότερο τμήμα της Λίθινης Εποχής ή Εποχής του Λίθου, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα τεχνουργήματα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκινησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 10.000 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων ή Παγετώδους. Διαιρείται στην Κατώτερη Παλαιολιθική, με τις πρώιμες μορφές ανθρωπιδών και την παρουσία λίθινων χειροπελέκεων, η οποία τελειώνει περίπου το 80.000 π.Χ. στην Μέση Παλαιολιθική ή Μουστέρια, την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ που τελειώνει περίπου το 33.000 π.Χ. και την Ανώτερη Παλαιολιθική, περίοδο κατά την οποία έγινε και η ανάπτυξη του homo Sapiens, έως το 10.000 π.Χ., οπότε και ξεκινά η μεταβατική Μεσολιθική περίοδος

Κατώτερη Παλαιολιθική

Τα αρχαιότερα αναγνωρίσιμα εργαλεία, κατασκευασμένα από ανθρωπίδες είναι απλά λίθινα τσεκούρια, σαν κι αυτά που ανακαλύφθηκαν στο Ολντουβάι (Olduvai) της Τανζανίας. Τα συγκεκριμένα λίθινα εργαλεία «κατασκευάστηκαν» περίπου πριν από 1 εκατομμύριο χρόνια από τον Αυστραλοπίθηκο (Αustralopithecus africanus), πρόγονο των σύγχρονων ανθρώπων. Θρυμματισμένοι λίθοι (ηώλιθοι) θεωρούνται τα αρχαιότερα εργαλεία, αλλά είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τους εσκεμμένα θρυμματισμένους λίθους από εκείνους που προκύπτουν από τη φυσιολογική διαδικασία της διάβρωσης. Ανάμεσα στα σημεία που βρέθηκαν συγκεντρωμένα πολλά λίθινα εργαλεία και θεωρούνται τόποι παραγωγής τουHomo erectus περιλαμβάνουν το Κουκουτιενιάν της Κίνας και αρκετές περιοχές της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας από το 500.000 έως το 100.000 π.Χ. Τα λίθινα εργαλεία αυτής της περιόδου είναι δύο τύπων. Ο ένας αποκαλείται τύπος πυρήνα και προκύπτει από τη σταδιακή αφαίρεση υλικού, έως ότου διαμορφωθεί η κατάλληλη κόψη, ο άλλος τύπος θραυσμάτων και προκύπτει από τις θραύσματα λίθου που δημιουργούνται κατά τη θραύση ή την κατεργασία του λίθου. Οι χειροπελέκεις ήταν το τυπικό εργαλείο αυτών των πρώιμων κυνηγών και τροφοσυλλεκτών.

Μέση Παλαιολιθική

Η Μέση Παλαιολιθική περιλαμβάνει τον Μουστέριο πολιτισμό, ο οποίος συνδέεται συχνά με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ (homo neandertalensis), ο οποίος έζησε στο μεσοδιάστημα της περιόδου 100.000 - 40.000 π.Χ. Υπολείμματα αυτής της φάσης του ανθρώπινου πολιτισμού έχουν βρεθεί σε σπήλαια, όπως και ενδείξεις χρήσης της φωτιάς. Οι Νεάντερταλ ήταν κυνηγοί προϊστορικών θηλαστικών και ενδείξεις της παρουσίας τους έχουν βρεθεί στην Ευρώπη, τη Β. Αφρική, την Παλαιστίνη και τη Σιβηρία. Τα εργαλεία αυτής της περιόδου, που περιλαμβάνουν λίθινες φολίδες, επεξεργασμένα οστά, οστέινες βελόνες κ.λπ., υποδεικνύουν ότι χρησιμοποιούσαν δέρματα για την κάλυψη του σώματος. Είναι πιθανό, επίσης, να ασκούσαν πρωτόγονες θρησκευτικές πρακτικές -ταφικές στη φύση τους- κατά τις οποίες τα σώματα των νεκρών βάφονταν με ώχρα.

Ανώτερη Παλαιολιθική

Στην Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο ο άνθρωπος του Νεάντερταλ εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από ένα είδος Homo sapiens τον άνθρωπο Cro-Magnon και τον άνθρωπο Grimaldi. Στο κλείσιμο της παλαιολιθικής αναπτύχθηκαν αρκετοί πολιτισμοί όπως ο Ωρινάκιος, ο Περιγόρδιος, ο Σολουτραίος και ο Μαγδαληναίος. Το κυνήγι γίνεται πλέον ομαδική ενασχόληση και εντατικοποιείται η αλιεία, ενώ έχουμε και τις πρώτες αποφασιστικές ενδείξεις για την ύπαρξη συστημάτων πίστης επικεντρωμένων στην μαγεία και το υπερφυσικό. Κατασκευάζονται καλύβες, αντί για σπήλαια, ραμμένα ρούχα, αναπτύσσεται η πρωτόγονη γλυπτική και ζωγραφική, χρησιμοποιούνται λεπίδες οψιανού.

 Αυτά βέβαια είναι ορισμένα από τα ευρήματα που στοιχειοθετούν τις ενδείξεις πολιτισμού. Επίσης, είναι πιθανό οι άνθρωποι του Ωρινάκιου πολιτισμού να μετανάστευσαν στην Ευρώπη έχοντας ήδη καλλιεργήσει τον πολιτισμό τους στην Ασία. Τα λίθινα εργαλεία τους είναι λεπτοδουλεμένα και χρησιμοποιούσαν οστά και ελεφαντοστούν για τη δημιουργία περιδεραίων. Σε αυτή την περίοδο ανήκουν οι αποκαλούμενες Αφροδίτες (ειδώλια θηλυκών θεoτήτων με υπερτονισμένα τα γεννητικά όργανα) και τα περιγραφικά σχέδια σε τοίχους σπηλαίων.

Οι κυνηγοί της Σολουτραίας φάσης του πολιτισμού εισήλθαν στην Ευρώπη πιθανώς από την Ανατολή εκδιώκοντας ή υποτάσσοντας του Ωρινάκιους προκατόχους. Οι Σολουτραίοι κατασκεύαζαν εξαιρετικές αιχμές δοράτων στο σχήμα του φύλλου δάφνης και απασχολούνταν με την εξημέρωση αλόγων. Οι Σολουτραίοι όπως και οι Ωρινάκιοι αντικαταστάθηκαν από τους Μαγδαληναίους. Η Μαγδαληναία είναι η τελευταία και η πλέον εντυπωσιακή φάση της Παλαιολιθικής περιόδου. Τα τεχνουργήματά τους υποδεικνύουν ανεπτυγμένες κοινωνίες αλιέων και κυνηγών. Ανάμεσα στα εργαλεία τους συγκαταλέγονται οι μικρόλιθοι, λεπτοδουλεμένοι λίθοι που υποδεικνύουν υψηλή τεχνική επεξεργασίας, καμάκια και βάρκες. Ωστόσο, η κορωνίδα της Μαγδαληναίας φάσης του ανθρώπινου πολιτισμού θεωρείται ανάψυξη της τέχνης και ιδιαίτερα η ζωγραφική των σπηλαίων.

Μεσολιθική περίοδος

Ως Μεσολιθική περίοδος ορίζεται εκείνη η μεταβατική περίοδος ανάμεσα στην Παλαιολιθική και τη Νεολιθική. Οι άνθρωποι της Μεσολιθικής είναι είναι οργανωμένες ομάδες κυνηγών τροφοσυλλεκτών, οι οποίες εμφανίστηκαν περίπου το 10.000 π.Χ., όταν το κλίμα έγινε θερμότερο κατά την εκπνοή της τελευταίας Παγετώδους. Στη δυτική Ευρώπη οι Μεσολιθικές κυνηγετικές κοινωνίες συνυπήρξαν χρονικά με τις καλλιεργητικές Νεολιθικές κοινωνίες της Ασίας.

Η εργαλειοτεχνία περιλαμβάνει 

 γεωμετρικούς μικρόλιθους κατά την Κατώτερη και λεπίδες με στομωμένη ράχη κατά την Ανώτερη Μεσολιθική, ενώ πολυάριθμα και στις δύο φάσεις είναι τα οδοντωτά και οι εγκοπές. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πυριτόλιθος και οψιανός από τη Μήλο. Η εύρεση του οψιανού στο Φράγχθι, σε συνδυασμό με την αλιεία ψαριών ανοιχτής θάλασσας, τεκμηριώνει την πρώιμη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Τις εξερευνητικές διαθέσεις των πρώιμων αυτών ναυτικών ενισχύει η παρουσία μυλόλιθων από ανδεσίτη (ηφαιστειακό πέτρωμα) από τα νησιά του Σαρωνικού.

Κατά το τέλος της Ανώτερης Παλαιολιθικής

(11.000 πριν από σήμερα) το σπήλαιο Φράγχθι παύει να χρησιμοποιείται. Η Μεσολιθική εποχή στο Φράγχθι καλύπτει το χρονικό διάστημα από 9500-8000 πριν από σήμερα. Στο διάστημα αυτό οι μελετητές διέκριναν δύο πολιτιστικές φάσεις: την Κατώτερη Μεσολιθική (9500-9000) και την Ανώτερη Μεσολιθική(9000-8000 πριν από σήμερα).

Την εποχή αυτή το σπήλαιο κατοικείται σε μονιμότερη βάση από μικρή κοινότητα κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Η διατροφή τους καλύπτεται από το κυνήγι κόκκινου ελαφιού, αγριόχοιρων και μικρών σαρκοβόρων και από τη συλλογή χερσαίων και θαλάσσιων σαλιγκαριών. Στις οικονομικές δραστηριότητες των μεσολιθικών κυνηγών προστίθεται η συστηματική αλιεία ψαριών, η οποία τεκμηριώνεται, όπως και στο σπήλαιο του Κύκλωπα στα Γιούρα, από πλήθος σπονδύλων από τόνους.

Η ύπαρξη μυλόλιθων για το άλεσμα φυτών και καρπών καθώς και για την επεξεργασία κοσμημάτων από λίθο, οστό και όστρεα, σε συνδυασμό με την εύρεση ποσοτήτων απανθρακωμένου αγριοκρίθαρου, βρώμης και άγριας φακής, υποδηλώνουν τη συστηματικότερη καλλιέργεια των παραπάνω φυτών. Η συλλογή καρπών περιλάμβανε μεταξύ άλλων λιθόσπερμο, αμύγδαλα και φυστίκια.

Κοντά στην είσοδο του σπηλαίου ορίζεται 9500-9000 χρόνια πριν από σήμερα μόνιμος χώρος ενταφιασμού (νεκροταφείο), στον οποίο αποτίθενται βρέφη, παιδιά και ενήλικες, γυναίκες και άντρες. Ανάμεσα στα 12 περίπου άτομα που βρέθηκαν, διαπιστώθηκε για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο, εκτός από τις απλές ταφές σε λάκκους, το έθιμο της καύσης. Ο ενταφιασμός μεγάλου αριθμού νεκρών δίπλα στο χώρο κατοίκησης, που σημειώνεται και στο Μαρουλά της Κύθνου, ενισχύει τον χαρακτήρα της μόνιμης εγκατάστασης κατά τη Μεσολιθική.

Νεολιθική περίοδος

Ως νεολιθική περίοδος ορίζεται εκείνη η περίοδος της ανθρώπινης πολιτισμικής ανάπτυξης που ακολουθεί την Παλαιολιθική και τη Μεσολιθική περίοδο και είναι τμήμα της Ολόκαινου Εποχής. Η Νεολιθική περίοδος ξεκίνησε περίπου το 10.000 Π.Κ.Ε./Π.Χ. στη Δ. Ασίακαι το 5.500 Π.Κ.Ε./Π.Χ. στην κεντρική Ευρώπη, ενώ οι πρωιμότεροι οικισμοί στην Ελλάδα χρονολογούνται λίγο πριν από το 6.500 Π.Κ.Ε./Π.Χ. Πρόκειται για μια περίοδο της ιστορίας κατά την οποία θεσμοθετείται σε μεγάλο εύρος η μόνιμη εγκατάσταση, η εξημέρωση των ζώων και των φυτών αλλά και η χρήση της κεραμικής μετά την Ακεραμική Νεολιθική. Κατά την περίοδο αυτή συνεχίζεται η χρήση των απολεπισμένων λίθινων εργαλείων, ενώ γενικεύεται η χρήση των τριπτών ή λειασμένων λίθινων εργαλείων, τα οποία εμφανίζονται κατά τη Μεσολιθική.

Ορολογία

Η περίοδος ονομάστηκε Νεολιθική κατά τη συνήθη πρακτική του χωρισμού της ιστορίας σε τρεις περιόδους (βλ. Σύστημα τριών εποχών). Αρχικά χωριζόταν μεθοδολογικά από την ύπαρξη τριπτών ή λειασμένων λίθινων εργαλείων (μυλόπετρες, πελέκεις), καθώς τα εργαλεία αυτά δεν υπήρχαν στις προηγούμενες περιόδους Παλαιολιθική και Μεσολιθική.

 Αργότερα η περίοδος ταυτίστηκε με την αρχή του τροφοπαραγωγικού "σταδίου", καθώς και με τη μόνιμη εγκατάσταση και τη χρήση της κεραμικής. Τα τελευταία χρόνια θεωρείται ότι η εξημέρωση των ζώων και των φυτών, η μόνιμη εγκατάσταση και η κεραμική είναι πρακτικές πιο περίπλοκες και οι άνθρωποι δεν τις υιοθετούν συλλήβδην αλλά ανάλογα με τοπικές κοινωνικές διεργασίες. Είναι για παράδειγμα γνωστό ότι στις Σιδηρές πύλες του Δούναβη και στην κεντρική Ευρώπη συνυπήρχαν χρονικά κοινότητες τροφοσυλλεκτών-κυνηγών και καλλιεργητών. Ο όρος Νεολιθική χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια περισσότερο ως χρονολογικό στοιχείο, ως εργαλείο των αρχαιολόγων για την καλύτερη συνεννόηση. Πάντως με τις αυξανόμενες δυνατότητες της ραδιοχρονολόγησης και της δενδροχρονολόγησης, όλο και περισσότεροι αρχαιολόγοι τείνουν να χρησιμοποιούν τελευταία απόλυτες χρονολογίες.

Ανάπτυξη

Η χρήση του όρου "Νεολιθική" ως χρονολογικού εργαλείου προκύπτει κυρίως από την συνειδητοποίηση ότι η Νεολιθική δεν είναι ένα ενιαίο φαινόμενο, ένα στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου. Τα στοιχεία που συνήθως συνδέονται με τη Νεολιθική (η εξημέρωση των φυτών και των ζώων, η μόνιμη εγκατάσταση και οι νέες τεχνολογίες με κυρίαρχη την κεραμική), δεν αποτελούν ένα πακέτο, αλλά πρακτικές τις οποίες οι άνθρωποι υιοθετούσαν κατά περίπτωση και ανάλογα με τις παραδόσεις στις οποίες ζούσαν μέχρι τότε. 

Στην Ιαπωνία για παράδειγμα η κεραμική ήταν γνωστή πριν από την εξημέρωση των ζώων και των φυτών και τη μόνιμη εγκατάσταση, ενώ στη Νοτιοδυτική Ασία (ή αλλιώς Εγγύς Ανατολή) η καλλιέργεια και η μόνιμη εγκατάσταση προηγήθηκαν της χρήσης της κεραμικής (εξού και οι όροι Ακεραμική και Προκεραμική Νεολιθική). Γενικά ως βασικό στοιχείο θεωρείται η εξημέρωση των ζώων και των φυτών, αλλά το πιο εύκολο και πρακτικό στοιχείο αναγνώρισης είναι η κεραμική, λόγω της μεγάλης ποσότητας που ανευρίσκεται στις ανασκαφές (κυρίως στην Ευρώπη, όπου δεν έχει διαπιστωθεί ακεραμική ή προκεραμική φάση της Νεολιθικής).

 Οι διεργασίες αλλαγής προς την υιοθέτηση αυτών των πρακτικών άρχισαν στην Εγγύς Ανατολή γύρω στο 10.000 Π.Κ.Ε./Π.Χ., ενώ στον ελλαδικό χώρο λίγο μετά το 7000 Π.Κ.Ε./Π.Χ., όπως στον πασσαλόπηκτο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς, Αυγής Καστοριάς της Πρωτονεολιθικής περιόδου και Κολοκυνθού Καστοριάς μετά τη Μέση Νεολιθική Περίοδο. Στην κεντρική Ευρώπη οι πρώτες αλλαγές εμφανίζονται γύρω στο 5500Π.Κ.Ε./Π.Χ. Ανάλογα με την περιοχή οι πρώιμες αυτές πρακτικές χαρακτηρίζονται από τους πρώτους οικισμούς στους οποίους βρέθηκαν στοιχεία. Έτσι στην πρώην Γιουγκοσλαβίαη πρώτη φάση της Νεολιθικής ονομάζεται πολιτισμός Στάρτσεβο, ενώ η επόμενη φάση (μετά το 5000 Π.Κ.Ε./Π.Χ.) πολιτισμός Βίντσα. Στην Ελλάδα (και κυρίως στη Θεσσαλία) η πρώτη φάση ονομάζεται πολιτισμός Σέσκλου, ενώ η επόμενη πολιτισμός Διμηνίου. Στην κεντρική Ευρώπη η πρώτη φάση ονομάζεται πολιτισμός της Γραμμικής ταινιωτής κεραμικής.

Κοινωνική οργάνωση

Το βασικό επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης κατά τη Νεολιθική φαίνεται πως ήταν η κοινότητα. Οι περισσότεροι οικισμοί είχαν αρκετά σαφή όρια, για να θεωρούνται αυτόνομες μονάδες στο χώρο (και ίσως, αν και όχι απαραίτητα, αυτόνομες κοινωνικές μονάδες). Οι οικισμοί αυτοί ήταν αρκετά μεγάλοι ώστε να μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά (θεωρείται δηλαδή ότι υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι, για να αντεπεξέρχονται στις περιόδους ανάγκης, όπως ο θερισμός, και για να μπορούν να συντηρούν βιώσιμα κοπάδια). 

Για την οργάνωση των σχέσεων εντός των οικισμών υπάρχουν πολλά διαφορετικά στοιχεία ανά περιοχή. Στο Τσατάλχουγιούκ (Çatalhöyük ή Çatalhüyük) για παράδειγμα τα σπίτια ήταν κολλημένα το ένα με το άλλο σε ομάδες και φαίνεται ότι μεγάλο ρόλο έπαιζαν οι "γειτονιές". Στην κεντρική Ευρώπη υπήρχαν μεγάλα κτίσματα (τα λεγόμενα "longhouses") λίγο απομονωμένα το ένα από το άλλο. Στην Ελλάδα μετά το 5.000 Π.Κ.Ε./Π.Χ. εμφανίζονται οικισμοί στους οποίους το κεντρικό σημείο καταλαμβάνει ένα μεγάλο κτίσμα, ενώ γύρω τους αναπτύσσονται μικρότερα κτίσματα σε περιβόλους (π.χ. Διμήνι και Σέσκλο στη Θεσσαλία).

Εξημέρωση των ζώων και των φυτών Κατά τη διάρκεια της Νεολιθικής παρουσιάζεται μια σημαντική αλλαγή στη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα και τα φυτά. Η διατροφή βασίζεται όλο και περισσότερο σε ζώα και φυτά των οποίων την ανάπτυξη ελέγχουν οι άνθρωποι (μέσω σταβλισμού των κοπαδιών και καλλιέργειας της γης). Ο έλεγχος αυτός είχε επίπτωση και στη φυσιολογία των ζώων και των φυτών, κάτι στο οποίο βασίζονται οι αρχαιολόγοι για να αναγνωρίσουν ποια είδη ήταν άγρια και ποια εξημερωμένα. 

Ο Αυστραλός αρχαιολόγοςΒερ Γκόρντον Τσάιλντ χρησιμοποίησε τον όρο Νεολιθική επανάσταση για να περιγράψει αυτή τη διαδικασία, τα τελευταία χρόνια όμως υπερισχύει η άποψη ότι η εξημέρωση των ζώων και των φυτών ήταν σταδιακή και υπόκειτο σε τοπικές διεργασίες. Πολύ συχνά με την εξημέρωση των ζώων και των φυτών συνδέεται η μόνιμη εγκατάσταση, αλλά φαίνεται πως δεν υπάρχει αποκλειστική σχέση μεταξύ των δύο φαινομένων, όπως φαίνεται από τα στοιχεία των οικισμών που ανασκάφηκαν στις Σιδηρές Πύλες του Δούναβη. Εκεί, αν και φαίνεται πως οι οικισμοί ήταν μόνιμες εγκαταστάσεις, οι κάτοικοι ήταν τροφοσυλλέκτες, ενώ χρησιμοποιούσαν και κεραμική.

Τεχνολογία

Η τεχνολογία που διαχώριζε τη Νεολιθική ως εποχή, η κατασκευή τριπτών και λειασμένων εργαλείων, δεν ήταν απολύτως καινούρια, καθώς χρησιμοποιόταν ήδη στην κατασκευή οστέινων εργαλείων.

 Κατά τη Νεολιθική όμως η τεχνική αυτή επεκτείνεται στα λίθινα εργαλεία και γίνεται βασικό στοιχείο της ζωής των κατοίκων, εφόσον τα εργαλεία αυτά χρησιμοποιούνται σε πολλές εργασίες (κόψιμο, ξύσιμο, άλεσμα). Η ίδια τεχνική χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό και την κατασκευή "κοσμημάτων" από λίθο ή από όστρεο (κυρίως από το όστρεο Spondylus Gaederopus). Το ίδιο σημαντικά ήταν τα εργαλεία από απολεπισμένο λίθο (κυρίως λεπίδες και φολίδες) που χρησιμοποιούνταν σε ποικίλες επίσης εργασίες (κόψιμο, ξύσιμο, κυνήγι).

 Πάντως η τεχνική που έχει σχεδόν ταυτιστεί με τη Νεολιθική είναι η κατεργασία του πηλού σε ποικίλες εκφάνσεις: κεραμική, ειδώλια, αλλά και κτίσματα και κατασκευές από πηλό (π.χ. φούρνοι). Παρά την εντύπωση που δημιουργείται από την ονομασία των περιόδων, και στη Νεολιθική γινόταν μικρή χρήση του χαλκού, κυρίως όμως λαξευτού και όχι χυτού.

σ